Sempre me fixen eco daquela
máxima anarquista, que as categorías son como as lacenas, canto
máis altas máis inútiles, pero estaba equivocado. E para proba aí
tendes que as oficinas de dirección de calquera empresa están no
piso máis alto posible, mentres que no soto fica o almacén dos
aparellos de limpeza. Tanto de vasoiras como de maquinaria
racha-documentos. Aínda que estas non sempre funcionen ben. Por
outro lado, a pesar do molesto que pode ser, encántame subir a unha
escada para ver o que se garda entre as mantas de inverno do andel
superior dos armarios. Non sei por que, pero alí arriba sempre
aparece algunha cousa rara ou dada por perdida, cuxa recuperación
tanto nos pode afundir na desesperación como animarnos a dar saltos
de alegría. E para demostrar a equivocación daquela máxima, aí
está o feito real de que por gravidade todo o lixo cae sempre nas
capas inferiores, canto máis abaixo máis lixo. Ou ó revés. E dos
aparellos pásase ás persoas, ó asunto ese de vivir no andel máis
alto dun edificio, ou sexa, no último piso, tantas veces recoñecido
como de valor social, tanto polas vistas como porque a contaminación
a ras de chan, sonora ou de gases pesados, non chegue tan arriba,
onde a xordeira ós lamentos dos peóns é de natureza xenética
entre os seus moradores. Xa o dicía Rosalía, “de tan alto que
estaba o bon Deus non me oía”.
O caso é que acabo de saber
dun estudio da universidade de Miami (os americanos sempre dando a
nota) no que se corrobora experimentalmente isto que, máis ou menos,
sabiamos por pura intuición, que os ocupantes das oficinas máis
altas non lles preocupa correr riscos financeiros mentres os do soto
lle rezan a todos os deuses para que aqueles teñan cabeciña. Anque,
falando de aventuras vitais, estes días saía na prensa un tipo que,
vivindo nunha choupana, arriscábase da maneira máis absurda a
conducir un coche sen carné e en dirección contraria mentres
recollía chatarra. Claro que o estudio americano fala de financeiros
que xogan con cartos alleos e a noticia galega refírese a un
chatarreiro con necesidades primarias, e o nivel económico e social
de ambos non ten comparación. Hai quen se aventura por necesidade,
quen o fai por gusto, e quen por puro afán presuntuoso. E nisto
tamén funcionan os andeis como base do seu establecemento: os
primeiros abaixo, os segundos arriba e os outros correndo arriba e
abaixo ata atopar o seu sitio.
Tal vez o mellor deste
experimento dos americanos para valorar o comportamento da persoa
segundo estea arriba ou abaixo, foi meter ós suxeitos da análise
nun ascensor e comprobar que cando ían por encima do piso setenta
eran máis propensos a arriscar nun xogo de lotería ca cando ían
polos baixos. Supoño que se este estudio chega ás casas de apostas
non tardarán en poñer os seus despachos nos faiados. Con escadas
mecánicas para facilitar o acceso, pero nos faiados.
Significativo foi outro
experimento feito entre estudantes dunha facultade –americana- de
económicas, ós que se lle pedía que tomasen unha serie de
decisións, e resultaba que arriscaban máis os da terceira planta do
edificio ca os que estaban a ras de chan. Aínda despois pedíronlle
que expresasen o seu comportamento con palabras e os do piso superior
escollían aquelas que tiñan relación coa forza e a agresividade.
Os outros eran máis mansos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario