Imaxinade por un
intre a alguén que ó cabo do día recibe tantas cartas que necesita dun
secretario que llas cribe. ¿A cal lle vai dar máis importancia despois de ler
un feixe de remites descoñecidos?. Suponse que a quen mellor o engaiole. Igual
que cando entramos nunha librería a escoller a próxima lectura, que se non nos
convence nos primeiros parágrafos o libro fica condenado ó po do andel.
Por iso teño para min
que o seguinte parágrafo ó “Querido”, “Amado” ou “Estimado” dunha carta (ou dun
e-mail) é o que realmente vai captar o interese do destinatario, sobre todo
cando se trata de pedir algo; máis aínda co corpo da mesma con toda clase de
xustificacións e explicacións. Ese primeiro parágrafo ha de levar certa dose de
sedución para facerlle notar ó receptor o proveitoso que para el será atender o
requirimento do solicitante.
Podería relacionar
aquí as respostas que recibín en contestación a algunha solicitude de
información, pero sobre todo podería enumerar o amplo feixe de silencios,
daqueles a quen non souben engaiolar e non portaron pola miña curiosidade sobre
algún tema, dando a calada por resposta. Son consciente de que algún outro silencio
foi por non saber que responder, e os
menos por dirixir a dúbida a unha canle equivocada. Con todo sempre lle
botei a culpa, ou polo menos sempre contemplei a posibilidade de que a falta de
contestación estivese motivada por non saber chamar a atención cun adecuado
encabezamento. Pero tamén hai quen sabe recoñecer o seu descoñecemento
modestamente e non por iso deixa de contestar, con humildade e solidariedade,
tal como o demostra a carta que conservo de J. L. Sampedro aportándome
información sobre un asunto etnográfico que el recolle nunha novela súa, e sen
entrar en detalles máis ou menos científicos, si me aporta datos xeográficos e
temporais de moita valía.
Sen dúbida, a arte do
ben pedir está nesas primeiras liñas capaces de fascinar, animar e captar a
atención lectora. E se se consegue, podemos ter por ben seguro que a carta será
lida e atendida de cabo a rabo. Por desgracia, en moitos casos, preguntas
fundamentais caeron en saco roto por falta de engado e sedución en parágrafo
tan fundamental.
De quen se di que si
soubo escribir un bo encabezamento é do matemático Robert Langlands, a quen en
1967, con trinta anos, xa lle andaba na cabeza o que co tempo sería a súa
“teoría das representacións” que tantos galardóns lle aportou, e como naquela
idade Langlands era tan só un novato profesor universitario, quixo expoñer as
súas dúbidas con alguén máis douto e experimentado, como era o matemático André
Weil, a quen lle escribiu o que no mundo das ciencias se considera un
encabezamento de antoloxía, a pesares de que a min, despois de lelo e relelo
dáme a impresión de que o estado de ánimo de Weil cando lle chegou o carteiro
tivo que ter moita influencia:
“Se desexa lela
como unha pura especulación, sentiríame agradecido, e se non estou seguro de
que terá unha papeleira ó alcance da man”.
E si, Weil leu a
extensa carta de dezasete folios e contestoulle. Intercambiaron opinións e
Langlands, como dixen, acadou ó largo da súa vida os maiores galardóns no campo
das matemáticas desenrolando o tema alí exposto. Agora quédame unha dúbida:
¿Que pasaría se Weil tirase coa carta á
papeleira?.
Ningún comentario:
Publicar un comentario