Cando a mediados do século XIX xurdiu aquela famosa,
peliculeira e tan documentada febre do ouro en California, nunha rexión a onde
daquela só emigraban os que non tiñan a onde ir, quen realmente se fixo rico
non foi quen atopou ouro, senón quen abasteceu ós buscadores.
Certamente, moitos daqueles mineiros improvisados tamén
tiveron a sorte de quen xoga á lotería, atoparon unha veta e, se souberon
gardar o secreto e non se foron correndo ó primeiro saloon para celebralo, tentando a cobiza de ningún pistoleiro,
aínda o puideron contar. Durante aqueles escasos dez anos que durou a febre, un
pobo sen xente, como era San Francisco, que daquela nin así se chamaba, viu incrementar,
en progresión xeométrica, a poboación que viña do leste por terra e por mar,
moitos deles dándolle a volta ó cabo de Fornos, por ser máis seguro que
atravesando o Mississippi. Ata alí chegaron emigrantes e buscavidas de todas as
partes do mundo que obrigaron a sacar leis para poñer orde naquel rebumbio e,
sobre todo, para evitar que os estranxeiros tivesen máis sorte naquela procura
que os estadounidenses. Creceu tanto e en tan pouco tempo esa pequena poboación
do extremo do salvaxe oeste, que a pasos de xigante houberon de improvisarse
xulgados, grupos parapoliciais, bancos, igrexas e sobre todo saloons onde gastar as fortunas obtidas
ou presumidas con damas namoradeiras e cabaleiros destros no manexo dos naipes.
Entre
aquela morea de buscavidas había un impresor chamado Samuel Brannan, que
montara o primeiro periódico de San Francisco, o California Star, quen
vendo como un granxeiro chegaba a unha tenda e pagaba con ouro os artigos que
mercaba, preguntou, indagou, e soubo que encontraran unha veta, e daquela, sen
dubidalo, foise a mercar unha pa; pero
logo pensouno mellor, mercou todas as ferramentas que había nas poucas tendas
existentes, púxoas á revenda e saíu á rúa proclamando ós catro ventos que California
era terra de ouro e que calquera cunha legoña podía facerse rico.
Entre os emigrantes tamén apareceron grupos de asiáticos,
maioritariamente chinos, que vendo como lles limitaban o acceso ás minas, deron
en montar outros negocios paralelos como eran o de venta de roupas de traballo,
lavandarías ou comida a domicilio. E se lle facemos caso ás películas, os
bandidos e amigos de gatuñar o alleo, sempre perseguían ós pobres cavadores
armados de pico e pa e nunca asaltaban os almacéns dos provedores que cobraban
en pebidas de ouro os ferranchos ou os trapos que vendían.
Mentres tanto, aquel periodista e impresor reconvertido en
ferraxeiro medraba día a día abrindo tendas e facéndose un nome entre os
paisanos, ata chegar a ser un dos primeiros senadores de California, que por
aquel entón, e pola riqueza que de súpeto amosou, converteuse no estado 31 da
Unión.
Pero como a sorte vai por barrios e por días, por razóns que
só el saberá, a esposa daquel próspero home de negocios pediulle o divorcio e
el quedou da noite para a mañá sen a fortuna acumulada e deuse á bebida, o
recurso no que tan doado é caer para afogar as penas. Xa cara o final dos seus
días tivo momentos de lucidez, fixo novos negocios de dubidoso éxito, casou de
novo, volveuse abstemio, e morreu sen un dólar para pagar o seu propio funeral.
Aínda así, o seu nome figura en placas de rúas, escolas e edificios
californianos.
Mentres tanto, os chinos, aqueles que en todas as películas do
oeste son os enterradores dos valentes pistoleiros, non aparecen en ningunha
placa, pero aló seguiron, inventando o da comida para levar e as primeiras
lavandarías industriais da florecente nación, ata morrer de vellos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario