sábado, 3 de marzo de 2018

A febre do ouro



                 
       Cando a mediados do século XIX xurdiu aquela famosa, peliculeira e tan documentada febre do ouro en California, nunha rexión a onde daquela só emigraban os que non tiñan a onde ir, quen realmente se fixo rico non foi quen atopou ouro, senón quen abasteceu ós buscadores.
       Certamente, moitos daqueles mineiros improvisados tamén tiveron a sorte de quen xoga á lotería, atoparon unha veta e, se souberon gardar o secreto e non se foron correndo ó primeiro saloon para celebralo, tentando a cobiza de ningún pistoleiro, aínda o puideron contar. Durante aqueles escasos dez anos que durou a febre, un pobo sen xente, como era San Francisco, que daquela nin así se chamaba, viu incrementar, en progresión xeométrica, a poboación que viña do leste por terra e por mar, moitos deles dándolle a volta ó cabo de Fornos, por ser máis seguro que atravesando o Mississippi. Ata alí chegaron emigrantes e buscavidas de todas as partes do mundo que obrigaron a sacar leis para poñer orde naquel rebumbio e, sobre todo, para evitar que os estranxeiros tivesen máis sorte naquela procura que os estadounidenses. Creceu tanto e en tan pouco tempo esa pequena poboación do extremo do salvaxe oeste, que a pasos de xigante houberon de improvisarse xulgados, grupos parapoliciais, bancos, igrexas e sobre todo saloons onde gastar as fortunas obtidas ou presumidas con damas namoradeiras e cabaleiros destros no manexo dos naipes.
       Entre aquela morea de buscavidas había un impresor chamado Samuel Brannan, que montara o primeiro periódico de San Francisco, o California Star, quen vendo como un granxeiro chegaba a unha tenda e pagaba con ouro os artigos que mercaba, preguntou, indagou, e soubo que encontraran unha veta, e daquela, sen dubidalo,  foise a mercar unha pa; pero logo pensouno mellor, mercou todas as ferramentas que había nas poucas tendas existentes, púxoas á revenda e saíu á rúa proclamando ós catro ventos que California era terra de ouro e que calquera cunha legoña podía facerse rico.

       Entre os emigrantes tamén apareceron grupos de asiáticos, maioritariamente chinos, que vendo como lles limitaban o acceso ás minas, deron en montar outros negocios paralelos como eran o de venta de roupas de traballo, lavandarías ou comida a domicilio. E se lle facemos caso ás películas, os bandidos e amigos de gatuñar o alleo, sempre perseguían ós pobres cavadores armados de pico e pa e nunca asaltaban os almacéns dos provedores que cobraban en pebidas de ouro os ferranchos ou os trapos que vendían.
       Mentres tanto, aquel periodista e impresor reconvertido en ferraxeiro medraba día a día abrindo tendas e facéndose un nome entre os paisanos, ata chegar a ser un dos primeiros senadores de California, que por aquel entón, e pola riqueza que de súpeto amosou, converteuse no estado 31 da Unión.
       Pero como a sorte vai por barrios e por días, por razóns que só el saberá, a esposa daquel próspero home de negocios pediulle o divorcio e el quedou da noite para a mañá sen a fortuna acumulada e deuse á bebida, o recurso no que tan doado é caer para afogar as penas. Xa cara o final dos seus días tivo momentos de lucidez, fixo novos negocios de dubidoso éxito, casou de novo, volveuse abstemio, e morreu sen un dólar para pagar o seu propio funeral. Aínda así, o seu nome figura en placas de rúas, escolas e edificios californianos.
       Mentres tanto, os chinos, aqueles que en todas as películas do oeste son os enterradores dos valentes pistoleiros, non aparecen en ningunha placa, pero aló seguiron, inventando o da comida para levar e as primeiras lavandarías industriais da florecente nación, ata morrer de vellos.

Ningún comentario:

Publicar un comentario