Por
Pepe de Rocaforte
A semana pasada ofrecía á
consideración do posible lector destas liñas a opinión de que os libros, por
ínfima que en ocasións poida ser a súa calidade, sempre servirán en certa
medida para axudar á nosa formación e información, e á nosa maneira de entender
a vida.
Párome agora a matinar sobre as chamadas
“novelas de quiosco” e a gran cantidade delas que se chegou a publicar nos anos
corenta, cincuenta, e aínda nos sesenta, do século pasado. E non só nesa época:
a cousa xa viña do primeiro terzo do século, aínda que a produción anterior ó
golpe católico-fascista se diferenciase especialmente pola temática máis xenerosamente
ofrecida ós lectores: a cualificada como “literatura sicalíptica”.
De calquera xeito, á parte dos López
de Haro, Eduardo Zamacois, El Caballero
Audaz, Hoyos y Vinent, etc., non podemos esquecer os nomes de Fernández Flórez,
a Pardo Bazán, Pérez de Ayala e outros que lle deron unha aceptable altura á
produción narrativa ofrecida en coleccións como “La novela mundial”, “La novela
semanal”, “La novela de hoy”, “La novela de una hora”, “El cuento semanal”, e
que sei eu cantas máis.
A produción novelística de quiosco
cambiou sensiblemente nos anos corenta. Os formatos aumentaron de tamaño, con
narracións máis extensas, os autores, nunha gran maioría, optaron por ocultar a
súa identidade baixo pseudónimos xeralmente anglosaxóns, e as temáticas repartíronse
entre a noveliña rosa, a de vaqueiros e o xénero policiaco.
Neste último apartado destacaría un
autor interesante, Guillermo López Hipkiss, mariño mercante, natural de
Novellana (Asturias), que non necesitaba pseudónimo para pasar por estranxeiro.
Creou varios personaxes, “El Encapuchado”, “Máscara Negra” e “La Antorcha”, entre
os que chaman a atención algunhas mulleres enmascaradas que se enfrentan de
maneira contundente ós “pillos”, caso infrecuente neste tipo de narrativa en
España. Hipkiss tamén se dedicou a
traducir ó castelán novelas de autores ingleses.
Outro autor curioso, J. León
(Jacinto León-Ignacio Ruiz de Cárdenas), utilizou os nomes de J. Cárdenas, H.
Onson e León-Ignacio. No campo da novela de quiosco escribiu relatos de
vaqueiros, policiacos, de corsarios, etc., nos que sempre salta aquí e acolá a
nota de orgullo hispánico con heroicos personaxes españois, os homes máis
bravos do mundo enteiro.
Para min J. León ten a importancia de
ser autor dunha biografía novelada de Bernardo de Gálvez que me fixo gozar como
con poucos libros gocei na miña infancia, ata o punto de que agora me nego a
volvela ler por medo a destruír o pracer que daquela sentín. Titúlase “Seguid
la bandera” e conta, con algunhas licencias literarias, a historia do xeneral
Gálvez, vicerrei da Nova España, quen sendo gobernador da Luisiana participou
na conquista de Pensacola e axudou ás colonias norteamericanas a independizarse
do Imperio Británico. Gálvez foi proclamado “cidadán honorario” dos Estados
Unidos e hoxe o seu retrato figura na galería do senado estadounidense. A súa estatua é a única dun español xunto ás
dos Liberdadores en Washington. Nós case nada sabemos del.
Ningún comentario:
Publicar un comentario