xoves, 15 de febreiro de 2018

CULTURA POPULAR



Por Pepe de Rocaforte
A fins dos anos corenta do século pasado houbo un aumento considerable das manifestacións anti-británicas en Exipto e o enfrentamento contra a potencia europea que dominaba o país levaría ós exipcios, coa axuda (interesada) dos Estados Unidos, a emanciparse en 1952 dos odiados ingleses e facerse co control do Canal de Suez.
Se se preguntan vostedes a que vén este pequeno alarde de erudición histórica contestarei que a información non me chegou na miña tenra infancia por medio dos boletíns informativos da radio, nin por lecturas de prensa, nin pola formación escolar. ¡Seríache boa! Chegoume gracias á lectura dunha novela, orixinal de míster John Lack e titulada “Fango en el Canal de Suez”, publicada pola Editorial Dólar de Madrid na súa colección “C.I.A.”.
Por medio doutra novela do mesmo tipo que a anterior, esta publicada pola Editorial Rollán na súa colección “F.B.I”, escrita por míster Alf Manz e titulada “Shangai”, tiven a miña primeira noticia sobre a Longa Marcha de Mao Zedong (ou Mao Tse Tung, como en España se escribía daquela) e a inminencia da súa chegada a Shangai, porto de refuxio de moitos europeos ó remate da Segunda Guerra Mundial, os cales ante a aproximación do exercito comunista, iniciaban un novo éxodo naquel escenario pintiparado para unha novela de xente metida en negocios sucios, políticos, espías e axentes secretos.
Certo que este tipo de fontes de información tiñan en ocasións pouca relación coa verdade histórica. Por exemplo na novela “Uranio en el Trópico”, orixinal de mister John L. Martin, publicada na xa citada colección “C.I.A.” de Editorial Dólar, lin e crin que Martín Bormann, un dos homes importantes no círculo íntimo de Hitler, estrañamente desaparecido en 1945, estaba oculto nas selvas centroafricanas, onde levantara unha cidade na que os mellores científicos alemáns traballaban para conseguir unha bomba máis potente que a de Hirosima, coa cal acadar o dominio do mundo. Aínda pasarían uns vinte anos desde a publicación desta novela ata a confirmación da morte de Bormann en 1945. De calquera xeito non había medo, o axente da C.I.A. de turno descubriría a cidade  e el só acabaría coas novas ilusións nazis.
A voltas co tema descubrín que baixo os nomes presuntamente norteamericanos destes autores ocultábanse uns aceptables escritores hispanos: John Lack, chamábase realmente Juan Bautista Lacasa Nebot; Alf Manz (un dos meus autores favoritos daquela) era Alfonso Rubio Manzanares; e detrás de John L. Martin estaba un Juan Losada Martín. Todo o cal dáme pé para volver sobre o tema. Pero será outro día, hoxe xa case non me queda espacio.

Ningún comentario:

Publicar un comentario