NOVELAS DE CINE

Por Pepe de Rocaforte 

Esta novela que estou a ler é en certa medida unha historia de películas. Non o é porque cando empecemos a pasar as páxinas, nos atopemos cunha cita da escena final de “A noite do cazador”, nin porque o primeiro capítulo se titule “Historias de Filadelfia” (e os seguintes: “Luz que agoniza”, “O mago de Oz”, “Rebeca”, “A ponte de Waterloo”, “Como era verde o meu val”, ou “A loba”). 

Éo, entre outras cousas, porque ten un comezo de cine. Un comezo no cal a cámara vai situar os límites do pequeno mundo en que se desenvolverán estas historias nunha panorámica a vista de paxaro que servirá para nos facer unha idea do espacio onde a acción está a punto de se iniciar. 

Nesta toma aérea descubriremos, separados pola vía do tren, o Campo da Feira e a Praza, de onde cara ó norte arranca a rúa Grande, mentres pola parte contraria, se seguimos a baixada, encontrarémonos co río que corre ó fondo, atravesado polas pontes da estrada vella, a da estrada nova e a do ferrocarril. Un panorama de tellados e ruelas entre o verde dos campos e as carballeiras da chaira, baixo e no medio dos cales se moven e afanan as formigas humanas protagonistas deste relato. 

Mentres a cámara imaxinaria nos mostra a paisaxe desa vila adormecida no medio da chaira, nós, lectores, case estamos á espera de ver sobreimpresos na pantalla tamén imaxinaria os nomes dos protagonistas principais, a longa reste de personaxes secundarios, o guionista, o autor da música, os maquilladores, os encargados de vestuario e, por fin, en grandes letras, o nome do director. 

E a continuación empezará o relato, un relato que a min por veces me lembra “O espírito da colmea” de Víctor Erice. Pero é outra cousa, anque ambas historias teñan algúns puntos de roce. Agora estamos diante de “A nena do abrigo de astracán”, fermoso título que o autor, Xabier P. DoCampo, lle debe a María Jesús, a súa esposa, segundo propia confesión. 

En “A nena do abrigo de astracán” darásenos a visión dun país que eu non son capaz de ver en branco e negro nin en “tecnicolor”. Un país en grises e verdes esvaídos, de chuvia e néboa, de frío na escola, de charcos na lama e zocos con chatolas. Un país onde aquelas fermosas películas chegadas de Hollywood nos evadían da triste realidade cotiá dunha posguerra de miseria e medo, dominada por cregos e caciques, onde se desenvolven os acontecementos tráxicos vividos pola xente dese micromundo de Ribadaínsua, polo cal ó longo de catrocentas páxinas nos vai levar a man sabedora de Xabier DoCampo.