WATCHMEN

Por Pepe de Rocaforte

     Non me podo considerar un adicto á banda deseñada, ou ó cómic, a denominación hoxe usual, a pesar de hai moitos anos ter coincidido en Vilagarcía durante uns meses con Armando Salas, quen se ocupou sen moito éxito de me poñer un pouco ó día sobre fanzines, tiras humorísticas e similares.

     Posteriormente tiven certa relación con Fran Jaraba e Xan López Domínguez (a este perdinlle a pista cando se instalou en Madrid). Ambos empezaran a publicar as súas historietas en “Xofre”, onde tamén colaborou Miguelanxo Prado, o autor a quen máis admiro dentro do xénero, un xénero que en Galicia parece estar actualmente en boas mans, con nomes coma David Rubín e Enma Ríos, entre varios outros de quen infelizmente descoñezo a obra.

     Falo hoxe de cómic porque me acaban de pasar “Watchmen”, unha historia de super-heroes en decadencia, que me foi calorosamente recomendada, obra de dous británicos, o guionista Alan Moore e o debuxante Dave Gibbons, o primeiro especialmente coñecido por “V de Vendetta”, de cuxa versión cinematográfica Moore renegaría por considerar o guión “unha porcallada”, chegando a esixir a retirada do seu nome dos créditos do filme.

     “Watchmen” tamén foi levada ó cine en 2009 e non sei se nesta ocasión o guionista quedou descontento do resultado. Non vin a película e aínda vou máis ou menos pola metade na lectura do libro, concretamente no capítulo VII, “Irmán de dragóns”, pero a cada paso voume sentindo máis ganado por este relato, no que se alternan historietas debuxadas  con páxinas de texto, estas ó final de cada capítulo, cunha extensión media de vinteoito páxinas de viñetas por catro de texto.

     O punto en que “Watchmen” empezou verdadeiramente a me interesar foi no capítulo IV, “Reloxeiro”, dunha envexable destreza literaria, onde os continuos saltos temporais adiante e atrás son manexados con sorprendente mestría polo autor para nos introducir nos sentimentos do personaxe principal do capítulo, o Dr. Manhattan. Aquí, señores, hai verdadeira literatura e se queren comprobalo non teñen máis que se poñer a ler “Watchmen”. Na miña opinión paga de certo a pena.

.-.

Amor e interese

ESTRADAS EN MALAS CONDICIÓNS

Por Pepe de Rocaforte

     Debo recoñecer que en punto a vías de comunicación temos unha rede de estradas de boa calidade, sen moito que lle envexar á maior parte dos demais países europeos. Certo que nestes anos de crise que vimos padecendo obsérvase un preocupante descenso no coidado e mantemento de moitas destas estradas, pero non nos podemos queixar demasiado, sobre todo á vista dos aires que sopran.

     Así e todo o outro día metinme a facer unha ruta pola cal xa había tempo que non pasaba e non puiden deixar de queixarme polo estado deplorable en que atopaba a estrada. Dixéronme que esaxeraba, que a cousa non era para tanto, e fixéronme lembrar unha viaxe feita xa hai unha boa porrada de anos. Non lembro a data exacta, pero máis ou menos andábase tratando o ingreso de España e Portugal na Unión Europea. Recórdoo porque aínda había guardinhas nos postos de fronteira, pero xa se pasaba a un lado e a outro sen pararte a mostrar o pasaporte e a documentación do coche.

     Aquela mañá cruzara a fronteira por Manzalvos, indo da Mezquita cara a Vinhais. Uns sesenta quilómetros de estrada tortuosa, estreita, deserta, entre montes pelados e valiñas con castiñeiros. Detívenme uns momentos no posto da fronteira para lle preguntar ó guarda polo estado da estrada, a primeira vista moi deteriorada. O home tranquilizoume: o camiño seica era malo só ata Vinhais, logo estaba "un bocadiño mellor".

     Certo que o do “bocadiño” non era moi evidente, e no resto do camiño a suspensión do coche sufriu o seu na cantidade de baches case imposibles de sortear que me amenizaron a viaxe ata Bragança.

     O cal me trouxo tamén á memoria, a anécdota que, en “Ares de Trás-Os-Montes”, conta o profesor José Augusto de Sant’Anna Dionisio daquel seu amigo que nunha viaxe por aquelas terras, á entrada de Rio de Onor, lle preguntara con certo arruallo a un vellote do lugar: «¿Que me di a esto, amigo? ¿Pensou vostede ver algunha vez un coche coma este por aquí?» Ó que o paisano lle respondeu: «O que lle digo é que, ou vostede non ten xuízo, ou o coche non é seu».

O ROUPEIRO

                        Por Pura Tejelo

                   imaxe de Ana Castiñeiras.

                                              Di miña nai  que baleire

                                              o inútil do meu roupeiro.

                                             Pensándoo ben

                                             para que gardar máis cousas

                                             das que caben

                                            na cabeza.