Para
o san Valentín, a festividade dese santo que oficiaba na
clandestinidade matrimonios sen valor legal, esgotaranse as rosas, as
caixas de bombóns, as cadeiras nos restaurantes e un motón de
argalladas propias do consumismo, pero poucos van lembrar que, se
habemos de ser fieis á tradición, moito antes de inventarse o
catorce de febreiro para facer caixa nos grandes almacéns, o amor
máis sincero de todos os tempos argallouse, madurou e afianzouse con
cartas de amor cheas de promesas, ofrecementos e esperanzas. E de
cartas, en terra de ausentes, sabemos un pouco.
Abundan,
en torno a estas datas, os consellos sobre que facer para quedar ben
coa persoa amada, para sorprender ó amor da nosa vida, e entón cabe
preguntarse, se é o amor da nosa vida ¿como é que non o sabe e
temos que engatusalo?. Isto do amor a data marcada dáme a sensación
de que vén sendo como unha propina requisitoria, algo para
gratificar un traballo extra, un certificado de asistencia que só
xustifica a asistencia pero nunca o aproveitamento nin a dedicación,
e polo tanto, aínda que a miña amante me tache de cutre, xa lle
digo agora que non é cuestión de regalar, senón de compartir algo
máis ca unha caixa de bombóns, unhas pantuflas ou unha cea á luz
das velas. Debería bastar unha simple frase que lembre a permanencia
do afecto. Pero as cartas de amor están en desuso.
Si,
xa sabemos aquilo de Pessoa, que as cartas de amor son ridículas,
pero estaremos de acordo en que só o son para quen non está
involucrado. E ademais, iso que chamamos ridículo só é un cambio
na maneira de enfocar o sentimento amoroso, éo para quen non sente
ese afecto ou cando o amor é algo simplemente hormonal, sen calor.
Así que, para quen nunca o fixo, aínda está a tempo de escribir un
par de liñas. E para escribilas non é preciso sobre nin selo. Unha
carta de amor resúmese nunha pequena folla deslizada por debaixo do
pupitre, nunha tarxeta postal enviada desde a rúa do lado, unha nota
avisando ou lembrando que esta noite imos ó cine. Tampouco é
necesario buscar a inspiración en ningún poeta, porque unha carta
de amor non necesita floreos, senón tan só transmitir o que se
sente sen borróns nin borrador previo, nin rectificacións nin
adornos cargados de metáforas con rosas vermellas e corazóns
partidos. Todo iso só é unha chafallada.
En
fin, que sendo tan doado deixar a manifestación do noso amor, colga
como poutada atada ó pescozo ese medo ó ridículo, ese pudor que
sentimos a espirnos e amosarnos sensibles, un acañamento que se
acrecenta, sobre todo, a tempo pasado, porque non se le igual unha
carta escrita ós quince anos cando temos corenta ou sesenta, porque
poucas cousas hai tan irrisorias como o sentimento depurado polo paso
dos anos e entendido fóra de época, fóra do seu momento. Tantas
cartas rachamos tras oír a inesperada sentencia dun amigo íntimo ou
ó relelas un par de anos despois. E que mal costume ese de xulgar a
paixón allea, ou o pasado con ollos de hoxe, cando é sabido que as
tales cartas nunca se perciben como absurdas, cómicas ou
extravagantes cando se escriben nin cando a persoa que as recibe está
namorada, por iso non está de máis a advertencia de que, se a
persoa amada ri, toma a broma, fai chistes ou resume unha carta de
amor con frases do tipo “que poeta” ou “que inspirado”, esa
persoa non é digna de recibir a tal carta.
Ningún comentario:
Publicar un comentario