Sen propósito de emenda

A mesma Biblia o di, que o amor polo diñeiro é a orixe de todos os males, e sen embargo nin os máis atentos lectores deste tipo de literatura lle fan caso. Xulio aposta a que non hai un só banqueiro ateo, e que todos, cada domingo, van coa súa familia á misa e ata son quen de comulgar coma quen toma o aperitivo antes do vermú.

Non sei por que recuperei do faiado da casa un libro sobre política económica que tivera que ler cando era estudante, un libro que trae estampado na portada o famoso cadro “O cambista e a súa muller”, dous personaxes de principios do século XVI, en que ela ten entre as mans un libro que semella relixioso, por unha das imaxes que se intúen, pero a vista está na balanza con que o esposo está pesando as moedas para saber que é ouro e que non. E Xulio, que coñece este cadro moito mellor ca min, asegúrame que no marco do mesmo hai unha inscrición, feita dous séculos despois de pintado, cunha frase sacada do libro sagrado do cristianismo: “Que a balanza sexa xusta e as pesas iguais”. Porque poucas veces se viu unha balanza ben equilibrada e os que as manexaban sabían dar calote con elas, tanto ou máis que na actualidade. Unha advertencia invitando a procurar un bo equilibrio entre o espiritual e o mundano, que raramente se dá, porque na lista de preferencias que todos temos, o carpe diem de hoxe sempre está por diante do paraíso post morten. Á fin, xa nos acostumaron a que calquera mal becho poida acadar a Gloria cun par de misas cantadas por media ducia de curas.

E se ben tanto o Antigo como o Novo Testamento están repletos de alusións á avaricia e a como o amor ó diñeiro nos aparta das bondades da vida, facéndonos egoístas e insolidarios, está claro que esa é a parte que se lee de pasada para evitar os escrúpulos e quedar co da misericordia ben pagada, que exculpe do mal feito sen necesidade de reparar a maldade, como estes señores da elite bancaria galega, xerentes dunhas caixas de aforros que naceron co simbólico nome de “Monte de Piedade”.

Recoñece o señor xuíz a especial gravidade dos feitos, e liquida a penitencia con dous anos á sombra, que o máximo representante público de toda Galicia lamentou con algo así como que “hai que ser misericordiosos cos velliños” (xa temos indulto á vista), pero os cartos, que eran de tantos aforradores, seguen nos seus petos. Imaxínome a cantidade de persoal médico que podía contratarse para eliminar as listas de espera, a cantidade de albergues para indixentes, a cantidade de vatios de electricidade que podían saír gratis nestes días fríos de xaneiro, a cantidade de caridade cristiá que podía facerse cos nove mil millóns que os devotos banqueiros non van devolver.

E se o amor ó alleo en xente tan rezadora lles fai adiar os deberes e principios da súa fe, ¿que non van facer cos deberes e principios sociais?. Que estes banqueiros prefiran a cadea antes ca devolver o furtado (o de furtar é un dicir) non debería sorprendernos vindo de quen está acostumado a pecar e confesar o pecado para deixar a súa alma limpa como unha patena tras rezar unha Avemaría. Non debe de estrañarnos cando acatan a sentencia con mística resignación, e entran a ocupar a súa “Cela de respecto” (non sabía eu que tal cousa existise) invitando a café a todos os reclusos coma quen entra no bar “Aquí pago eu”. Só lles faltou engadir o de “Colegas”.

Como dicía aquel Arcipreste “al fin por dinero se otorgan los perdones, se absuelven los ayunos y se ofrecen oraciones”.

En fin, que non nos convence o amaño. 

(Este artigo foi publicado na sección Lingua Proletaria da edición Barbanza de La Voz de Galicia)