Por
Pepe de Rocaforte
As asociacións de
ideas lévannos, a veces de modo sorprendente, a encadear pensamentos con escasa
ou nula relación entre si. Deste modo o outro día o recordo da figura do lector
para os traballadores das fábricas de tabacos en Cuba tróuxome ó pensamento a música
ambiental dos centros comerciais.
Neste caso, así e
todo, non hai moito de sorprendente, supoño. Nin en que de aí pasase a matinar
sobre un relato de John Cheever que lin en fecha aínda recente. Cheever é un
autor que me soaba desde hai anos pola película “O nadador”, baseada nun conto
seu e protagonizada por Burt Lancaster. Un filme amargo sobre o paso do tempo e
o inicio do declive físico e mental nun home incapaz de aceptar o seu fracaso,
cando nada é xa como foi, destruídas as súas relacións coa xente de clase alta
entre a cal se desenvolvera ata pouco antes a súa vida.
O texto ó cal me
refiro agora é a novela curta “Parecía un paraíso”, o seu último libro
publicado pouco antes de morrer, un relato que parecía marcar un cambio de
rumbo cara a temas menos sombríos que os seus habituais.
A novela está chea de
digresións de todo tipo: divertidas, curiosas, instrutivas, superfluas... nas
que a veces se perde o lector e outras veces tense a impresión de que quen se
perde un pouco, e moi a gusto, é o autor.
A esas digresións de
Cheever foi a onde me levou o meu deambular mental e como hoxe non teño moitas
ideas para continuar escribindo pola miña conta, vou deixar o choio nas súas
mans e reproducir algunha das digresións de “Parecía un paraíso”.
“As nosas fortalezas
sobreviviron ós mercados do pasado porque foron construídas para ser
inexpugnables, desenvolvendo a idea de que o medo e a belicosidade foron a
pedra angular das nosas comunidades primitivas cando, en realidade, esas
encrucilladas nas que os homes se encontraban para cambiar pescado por cestos,
verdura por carne e ouro por noivas foron os lugares onde primeiro aprendemos a
coñecernos e comunicarnos.”
...
“Esa mañá soaba no
ambiente de Buy Brite (un hipermercado) a música máis famosa do século XVIII. A
música fora elixida polo sobriño dun dos accionistas maioritarios para quen
escoitar os ecos do século XVIII no balbordo dun centro comercial contemporáneo
constituía unha grata ironía. Era un mozo espiritualmente cativo que non
chegaría a nada e a ironía en que se refocilaba sería esquecida nun mes, máis
ou menos. Por suposto, tal ironía non existe. A capital de Brandeburgo era unha
cidade comercial e nos días de verao, cando as portas da catedral quedaban
abertas, os tendeiros e mercadores seguramente escoitarían os grandes
concertos.”
Ningún comentario:
Publicar un comentario