 |
| Galo moribundo (detalle) |
Porque o torques xa
tiña este nome cando o cónsul romano Titus Manlius, que debía ser un broncas de
coidado, despois de desafiar a un galo, pelexar con el e matalo, botoulle man ó
colar que aquel levaba ó pescozo, púxoo coma quen pon unha medalla ó valor e
non o sacou de encima nunca máis. Tal feito valeulle o alcume de Torquatus, e
como todos sabemos, desde esa o tal nome propagouse ata chegar ó santoral. E a
san Torcuato témolo nunha urna de prata no mosteiro de Celanova.
Tamén desde aquela
pelexa, o torques converteuse nunha sorte de condecoración para os soldados máis
sobresaíntes do exército romano.
 |
| caldeiro de Gundestrup (detalle) |
Pero se ben todos
entendemos que o torques é unha especie de colar, ou que a mesma pomba torcaza
recibe ese alcume precisamente pola mancha en forma de torques que ten no
pescozo, non é menos certo que moitos deles, por gordos e ríxidos, de querer usalos
como xoia non dan aberto o suficiente para que entren, e polo tanto, o seu
destino non podía ser o de adorno tal e como o coñecemos e como se ve na
fermosa figura do Galo moribundo. Por iso, circula a hipótese de que o torques
tivese un segundo uso, tal o de obxecto que se porta a modo de cetro nalgún
tipo de ritual, como se ve no gravado deste caldeiro de Gundestrup, datado
no século II a.C., e encontrado en Himmerland,
Dinamarca, a finais do século XIX, onde se aprecia a un home que ergue na man
un torques cara ó ceo.
E agora volvemos a
preguntarnos ¿que foi antes, a xoia ou o amuleto?.
Ningún comentario:
Publicar un comentario