mércores, 24 de agosto de 2016

OLIMPISMO POUCO LIMPO




Por Pepe de Rocaforte
            Este pasado domingo clausuráronse os Xogos Olímpicos de Rio de Janeiro e debo confesar que case non seguín o seu desenvolvemento. A estas alturas paréceme unha celebración con máis de circense que de deportiva, na cal quen non logra ganar algunha medalla case non conta para nada porque nela o importante é triunfar, non competir, en contra das intencións do Barón de Coubertin cando a resucitou hai algo máis dun século.
            De rapaz, en cambio, fun un seguidor apaixonado que soñaba con tamén un día participar nestas competicións. Nunca cheguei a cumprir nin de lonxe este desexo e o meu entusiasmo, por ese e outros motivos, acabou por esmorecer.
            O primeiro desencanto, aínda que esta non sexa a palabra máis axeitada, empezou a medrar durante a celebración da Olimpíada de México en 1968. Neses Xogos produciuse un feito esencial cando os gañadores da carreira dos 200 metros lisos subiron ó podio para recibir as medallas acreditativas do seu triunfo.
            Foran medalla de ouro o estadounidense Tommy Smith, medalla de prata o australiano Peter Norman e medalla de bronce outro estadounidense, John Carlos. O primeiro e o terceiro clasificados eran negros, militantes do “Proxecto Olímpico para os Dereitos Humanos” e cando no alto do podio empezou a soar o himno norteamericano baixaron a cabeza e ergueron o puño cunha luva negra, no saúdo dos “Black Panters”.
            Rematada a cerimonia os atletas foron expulsados da vila olímpica e de volta nos Estados Unidos recibíronos como delincuentes, segregados da sociedade e imposibilitados para atopar traballo en ningures. É dicir, Tommy Smith puido ganar a vida como lava-coches nun aparcamento e John Carlos foi cargador no porto de Nova York, a súa muller suicidouse e el, en 2010, viuse obrigado a subhastar a súa medalla olímpica para poderse manter. Todo eso por seren coherentes na súa loita pola igualdade racial.
    
  
            O que non sabía era o que lle sucedera ó ganador da medalla de prata, o australiano Peter Norman, cuxa sorte acabo de coñecer agora gracias a un artigo de Juan Forn no diario arxentino “Página-12”.

Antes da cerimonia de entrega de medallas en México-68, John Carlos e Tommy Smith contáronlle ó velocista australiano o que ían facer no podio. Norman mostrouse de acordo con eles e pedíulles unha pegatina do “Proxecto Olímpico para os Dereitos Humanos” para lucila no peito, en solidariedade con eles, durante o acto.
De regreso en Australia Peter Norman foi condenado ó ostracismo. Conminárono a pedir perdón pola súa actuación en México, pero el negouse. En castigo non foi seleccionado para os Xogos Olímpicos de Munich-72 a pesar de ter as mellores marcas australianas en 100 e 200 metros lisos e cando se celebrou a Olimpíada de Sidney no ano 2000 e todos os medallistas australianos foron convidados a desfilar no acto inaugural, Norman foi excluído. Cando en 2006 morreu,  dun ataque ó corazón, os seus compañeiros de podio en México, Tommy Smith e John Carlos, viaxaron a Australia para levar a ombros o seu cadaleito.
Ata aquí se chegou nun país do cal descoñecía tanta intransixencia racista, admirador como eu fora de Herbert Elliot, australiano tamén, gañador da medalla de ouro dos 1500 na Olimpíada de Roma, a figura a quen por aquel tempo soñaba con emular.

Ningún comentario:

Publicar un comentario