Tristán e Isolda

Por Pura Tejelo

Pero non era o viño : era a paixón, a áspera ledicia e a mágoa sen fin, era a morte.  A doncela encheu unha copa e presentoulla  á súa  señora. Esta bebeu fondos grolos e  logo  ofreceulla a Tristán, que  foi quen de baleirala.

Daquela  entrou Branguel  e viunos  mirarse en silenzo, como extraviados, como enfeitizados. Tomou a  copa, correu á popa e guindouna no mar, xemendo.

-Malfadada de min! Maldito sexa o día en que nacín e maldito o  día en que subín a esta nave! Isolda, amiga, e  vós, Tristán, o que bebestes foi a vosa morte.

A  nave singraba de novo cara a  Tintagel.

Estando sumida na lectura dunha versión de Tristán e Isolda, do romanista Joseph Bédier, coincidiume esa tarde acudir á inauguración das pinturas de Marisa Rodríguez  na Asociación de Artistas de Rego de Auga.

De entre as súas obras, quedei prendida na contemplación deste pequeno cadro  e comentei cos meus acompañantes se non vían unha nave discorrer pracidamente no sereno horizonte da acuarela.

Na  galería, unha morea de persoas distendidas saltaba dunha leria  noutra. Ninguén  podía imaxinar a traxedia que dentro do cadro se tecía. A rente nosa, no transcurso do lunch, estábase a producir un dos dramas más célebres da literatura universal.

Mais, pouco puidemos facer, pois, nun momento de distracción, o horizonte levou as velas e a nave virou, fóra das nosas miradas, cara a Tintagel.