Por
Pepe de Rocaforte
Desde hai moitos anos a cidade de
Toro exerceu en min, aínda antes de coñecela, unha fascinación que non me sinto
capaz de explicar con claridade. A primeira vez que alí estiven, desviándome da
ruta prevista, foi para unha visita de recoñecemento dun escaso par de horas,
nas cales case tan só puiden admirar a extensión do val do Douro abarcada desde
o paseo do Espolón, o suficiente para considerar pola miña parte ben
aproveitado o desvío. Sempre me atraeron eses miradoiros elevados, que aínda en
lugares do interior ofrecen a suxestión de estar abertos a unha extensa e libre
paisaxe marítima.
Debo confesar que naquela ocasión
aproveitei a parada, e algunhas outras en datas posteriores, para mercar, e
probar, unhas botellas de viño da localidade, como seguramente algún ben
pensado xa imaxinaría, pero esa é outra historia, e a proba do tinto de Toro tamén
paga ben a pena.
Na miña última visita xa dispuxen de
máis tempo para me achegar a varios dos monumentos representativos da cidade: a
Praza Maior, co edificio do Concello, barroco, do século XVIII. O palacio renacentista
dos condes de Requena e o dos marqueses de Alcañices, onde morreu desterrado o
conde-duque de Olivares. O Arco da Torre do Reloxo, na Porta do Mercado, para a
construción da cal na masa botada para unir a pedra empregouse viño en lugar de
auga (vaia vostede saber o motivo). As vellas rúas asoportaladas do centro da
poboación. E, por riba de todo, a colexiata de Santa María a Maior, a máis
prezada xoia da cidade, grandioso templo no que se conxuga o románico cos
inicios do gótico.
A Colexiata de Santa María a Maior
merece a visita por moitas razóns, entre outras pola talla da Virxe da
Esperanza, preñada, do século XII. Pola pintura ó óleo da Virxe da Mosca, do
século XVI, atribuída a algún pintor da escola flamenca. E, especialmente, polo
Pórtico da Maxestade, antiga entrada principal do templo, do século XIII,
actualmente oculto á vista desde o exterior pola construción, xusto diante seu,
da capela de Santo Tomás no século XVII.
Este fermosísimo pórtico conserva a
policromía orixinal do século XIII, motivo polo cal supoño que está prohibido
facerlle fotos. Eu fíxenlle unha disimuladamente e á parte de saírme movida,
como era de rigor en tales condicións, fixo que unha moza, vixiante, se
decatase e viñese chamarme a atención, a pesar de eu dicirlle que unha foto
feita sen flash non podía prexudicar para nada as imaxes. A non ser, como
comentou unha señora alí ó meu lado, que prexudicase a venda de postais do
monumento. Pero tampouco, porque sempre se poden obter por internet, como se ve
pola mostra de aquí ó lado.
Ningún comentario:
Publicar un comentario