Por Pura
Tejelo
 |
| Árbores de Lola Fernández |
Coa flor da
correoula que gabeaba pola muralla vella
faciamos toucados
de noiva
na pequena praza
transformada en salón de baile.
Os banzos que adentraban na solaina
da señora Concha
remedaban reclinatorios engalanados
onde os xoenllos consagraban a cerimonia.
As nenas casabamos
por ter unha coroa de flores na cabeza,
casulos espumosos
verquíanse en fervenza sobre os
cabelos de frescura,
brotes brancos
flotantes entre as edras vellas.
Non sei como os
nenos compartiron
este xogo os días
daquel verán.
Quizais nos amaron
en secreto
ou amaron o
arrecendo e a beleza das flores.
Ningún comentario:
Publicar un comentario