mércores, 4 de novembro de 2015

Tempo de Magostos



Deixémonos de inventos e modernismos foráneos que nada teñen que ver coa nosa tradición e recuperemos as festas do Magosto, as festas da maxia e da gran fogueira, pero non dese lume sen función, senón o lume ó redor do que se xunta a comunidade, a parroquia, quentándose e asando castañas (ou o que cadre), un tempo para lembrar tamén ós que se foron, ós que xa non están con nós. Porque somos un pobo que non considera ós mortos, senón ós finados, ós que remataron unha andaina entre os vivos pero seguen sendo parte da parroquia, da comunidade, porque a persoa non morre mentres haxa memoria dela, e nada hai mellor para manter viva a presencia dos nosos finados ca visitalos, xuntarse arredor de onde eles repousan, lembrar a súa andaina entre nós, compartir conversa diante deles, e como en toda reunión, dándolle gusto ó corpo, neste caso  co produto propio da estación “castañas asadas e viño con mel”. E xa sabedes, que se ó asar castañas sentides que algunha explota, non foi por cousa mala, só era a almiña dun finado que se liberou das cadeas da terra para acadar a Gloria.

Ningún comentario:

Publicar un comentario