O KORRUNTXO DO OKUPA

   

                   Meu amigho José María coidou de sempre que ese María era unha mariconada. Daquela, rasoando en que os seus dous nomes eran, na realidade do consepto, un nome só, composto, atopou felís solusión escribilos xuntos, tal como se escribe sicoanalista, ponghamos por caso... ata que un dia descobriu, desolado de toda desolasión, que un serto líder relixioso con fumes aristocráticos (ouh, manes de Carandell!), levaba non sei canto tempo asinando así, tal coma el fasía aghora: Josemaría. Foi o sufisiente, meupobre!, para que reneghase, xacobino contumás, desa clerical adaptasión.

Pero non parou aí todo. Dantes, el, que puidera ser Pucho, Che, Chema, Jóse ou Sechu, pois non, limitárase a ser un vulghar Pepe: entón un bo dia, vendo unhas vellas letras do avó Pepe, que as asinaba, mona como el é, imitouno e prosedéu a asinar así: pp, as poucas misivas que lle gharabateaba, cando estaban afastados máis do presiso, á mosa que deixara na vila. Meudéus! Foi por aqueles dias que apareseu na ecsena española unha “nova” opsión política, de dereitas ela, populista ela, a máis non dar, que se deu en chamar, meighas fora!, Partido Popular: o noso Pepe ficou desolado seghunda volta en escasos anos, e, drástico e empedernido como tamén é, optou espartanamente por arrombar esa fórmula de seu abó, quedeusoteñanaghloria, e tornou a asinar, academicamente, Pepe, con todas “as catro letras”, as cartas susesivas e esporádicas para a susodita mosa.

Pero, e sigho disindo pero, o bo do José María ou Pepe seghiu tamén sen ter sorte nin acougho nestas cuestións, chamémoslles baladís. Animaleiro ou animalista que é (o que non quer disir animal, pois sertifico que non o é no sentido  pexorativo, miñaxoia!), o bo do home ghostaba máis do que é habitual na xente deses invasivos, ruidentos e algho aghresivos bechos que chaman ghaivotas, que ata estiveron en bogha en serta xuventude dos setenta, raiana na mentalidade ghipi, por culpa daquel Juan Salvador (ou Fernando Capelo, ollai esa!) Ghaivota, panfleto que sublimaba a liberdade e o exemplar esforso de superasión persoal “personificado” fabulisticamente nese animal alado, ao que se lle atribuían pensamentos humanos do máximo idealismo.

A maiores, na visiñansa do noso comentado homiño xurdíu por aqueles tempos a famosa Pardela de Santa Crus, que era, seghundo as malas linghuas, parenta, non vos sei por cal das alas, das ghaivotas, pardela amigha que lle chamou a finada Anisia que todos coñesimos. Este noso pobriño individuo ficou absolutamente namorado dese xénero de bechos, defendéndoos contra vento (nordés) e maré (atlántica, por suposto) perante a opinión abafantemente maioritaria das xentes todas que aborresían e seghen aborresendo tales seres molestos e destrutivos, a espertalas ou a non deixalas dormir nas horas normais para os seus honrados habitos de currantes... confundindo tales seres os incómodos tellados urbanos cos imponentes cantís mariños do seu hábitab natural...

Entón produsiuse a derradeira labasada da nosa vítima... que foi cando o sitado partido populista adoptou a tal plumífero como o seu símbolo, emblema ou logho... E podo aseghurarvos que o bó do Josemaría (PP) Ghaivoteiro desidíu abandonar todo invento na materia e mirar moi moito antes de escoller os futuros obxectos dos seus parvos amores...