Corenta días despois
da Pascua é o Corpus, unha celebración que lembra o final dos corenta días que,
segundo o evanxeo, Cristo pasou na terra despois da súa resurrección, e
ascendeu ós ceos. Unha festa que o mundo cristián celebra como a presencia de
Deus entre os homes, por iso lle preparan as rúas con alfombras de flores e
herbas olorosas, entre as que, os nosos paisanos, chegaban a depositar prendas
de roupa para que o paso da Santa Custodia sobre esa prenda transmitise a forza
da divindade para algún doente que logo a vestise.
O Corpus é unha
procesión que cobrou forza durante a Contrarreforma, como un modo de afirmar as
crenzas dos cristiáns fronte as herexías de Lutero. E así, nesta procesión,
ademais das flores e o palio baixo o que desfila a Santa Custodia como
representación de Deus na terra, unha Custodia gardada en elaboradas pezas de ourivería,
onde non faltan os metais e as pedras preciosos, soe haber máscaras que
representan o mal fuxindo da presencia da divindade que santifica os lugares
polos que pasa, que limpa as rúas do mal, tal é o Boi de Xan da Arzúa en
Allariz, que un paisano usou para apartar ós xudeus do camiño por onde ía pasar
a procesión, a Coca de Redondela, lembrando ó monstro que comía ás nenas ou as
figuras do Meco e da Vella en Pontevedra, das que nos fala o Padre Sarmiento.
E sen entrar hoxe nas
grandes procesións e os elementos simbólicos que as adornan, queremos ilustrar
esta entrada con esta custodia de madeira, que se conserva no museo etnográfico
de San Paio de Narla, decorada cunha rosácea, o símbolo da divindade
amosándonos como desde un punto central se pode abarcar todo o universo. Unha humilde
peza de madeira.
Ningún comentario:
Publicar un comentario