O KORRUNTXO DO OKUPA

Cada dia vexo pola rua máis xente con ghafas de sol ou lentes afumados, que tamén se disía (isto de afumar as ghafas ten ghrasia, maiormente se o comparamos cos alimentos ídem: os arenques ou sardiñas, os chourisos, os queixos…). Pero, aclaro, estou a me referir aos que tal levan en días nublados e ata de noite. Entón non resta máis que se perghuntar a que ven o conto. Pois é doado dedusir que o tal costume é un xeito de se ocultar, poderíase disir que é un recurso para se aillar da contorna, de aghochárense os tímidos.

A min dame para pensar, realmente. A min que levo alghún tempo que me pasei á outra linde: a de desbotar completamente as ghafas de sol, mesmo habendo sol, porque collín estoutra manía de vello: acho que un filtro cromático así me priva de ver as cousas como son, a realidade na sua real colorasión. (Mághoa me dá dos cans, que din ven todo en tons grisentos ou neutros, meus caros!).

E se a iso das ghafas enghadimos outras maneiras de aillamento, desde logho que estamos nun mundo cada volta máis estraño… Vedeaí, se non, o que pasa cos ditosos auriculares que a xentiña leva enchufados a tutiplén. Se vas pola naturesa natural, parece un despropósito privarse dos sons naturais desa naturesa: o canto dun paxaro, o “queixume dos pinheiros”, o rumor das ondas mariñas… eu que sei!

E se andas por unha paraxe urbana, meudéus!, que perigo corres a maiores dos que padeses acotío: pois pasas a padeser a carensia dun dos sinco sentidos… qué pouco sentidiño, nenos!

Isto condúseme ao teléfono móbil, redusido a móbil a secas (como o ordenata portátil se reduse simplemente a portátil… como se móbil non fose tamén o automóbil, á sua volta redusido desde carro automóbil, dito sexa para maior presisión). Pois é algho que xa está a definir a nosa vida cotiá de forma tal que de tres persoas que atopas, unha cando menos vai falando polo móbil: outro xeito de se aillar aínda (e non dighamos xa os que van condusindo o outro móbil sitado: o auto) levando ao personal a andar como sombis.

Pensar que o que antes eran os chapéus aghora son os móbiles, digho, nos actos públicos: antano solisitábase á platea retirar os sombreiros, hoghano invítaselles a apaghar os móbiles…o que non impide que sempre, sempre haxa un despistado (ou un listillo) que deixe conectado o seu para escarño dos que están a escoitar un conserto ou unha conferensia.

Listillo que non é máis que un individuo, como tantos outros, ao que lle importa tres carallos (perdón polo de tres) o resto do mundo e vai ao seu… talmente como os siclistas que van polas aseras… e, por veses, manghados, para maior inri.

Por iso… coñesidos haivos moitos, pero amighos, o que é amighos… cos dedos da man (sen esquenser as variantes: amighete, amigholo, amighovio, que levan implísita unha depresiasión do que a palabra amigho comporta). Tamén ousa afirmar que para atopar xente coñesida non vos hai como saír á rua: parésevos unha perogrullada? Pois estades no serto! E non diredes que cambio de tema caprichosamente: é que a miña cabesiña monda e lironda aseléraseme cando se pon a elucubrar e sáichevos por onde menos aghardades!