DE ARATA ISOZAKI ÓS ARROACES DE KNOSSOS

Por Pepe de Rocaforte

           Conversaba o outro día cun amigo sobre o tema recurrente das copias ou imitacións no mundo da arte. Todo empezou ó facermos a comparanza entre o aspecto exterior do Teatro Arriaga de Bilbao e o do Teatro Nacional de Viena. Neste caso, dicíamos, para falar de copia,  compre ter en conta a utilización que se lle vai dar ó edificio, porque o seu destino condicionará a estrutura e mesmo a forma exterior da obra.

            O tema levounos a outro, que máis que tema é teima en min desde hai moitos anos: o da copia, a imitación e o plaxio na creación literaria. Non sei se neste blog ou nalgún outro sitio por aí xa comentei algunha vez unha frase que lle oín a Augusto Abelaira, o excelente escritor portugués, descendente de galegos da Limia.

            Dicía Abelaira que cando aquel anónimo autor sumerio do segundo milenio antes de Cristo rascuñou un ladrillo para deixarnos escrito “hoxe abrín a fiestra e ó mirar o mundo diante de min sentinme triste”, aí nesas tres breves oracións, “abrín a fiestra”, “mirei o mundo”, “sentinme triste”, está o xermolo de toda a posterior literatura no mundo. Todo cando se escribiu despois, afirmaba Augusto Abelaira, é plaxio.

            Hoxe, como empecei co apartado arquitectónico, vou propor un par de exemplos ben próximos, doados de observar sen problemas. Remítome ás fotos, e quen queira opinar que opine, unha da Domus da Coruña, obra do xaponés Arata Isozaki, e outra do Centro Comercial As Cancelas, de Santiago.

   

         E xa postos a elo, acompaño de propina outras dúas fotografías, unha do fresco dos arroaces no palacio de Knossos, en Creta, e a outra dun mosaico de Xabier Correa Corredoira en Santa Cristina (Oleiros). Non vou dicir cal é máis antigo nin máis recente, non vaia sucederme como hai anos no Palacio da Pena, en Sintra, onde me pasei de listo no comentario de cómo os portugueses copiaran o castelo de Neuschwanstein, do rei Luís II de Baviera, e axiña fun corrixido e informado de que o Palacio de Sintra era vinte ou trinta anos anterior o castelo alemán.