Por
Pura Tejelo
 |
| Ilustración de Lola Fernández |
Deitada no chan como unha montaña
O sol ponse
no meu rostro
e esvarando polo meu corpo
eu son o Poñente.
Despois, a
man pérdese na herba
e eslúese toda en sombras.
Hai un soño que quixera esvaerse
todo en min
que me envolve
até me xunguir coa poeira da
tarde.
Unha
manchea de arelas
que se desintegran no silencio
lembranzas
que dormen unha sesta infinda.
(De
Diálogo da Montaña e o Sol)
Ningún comentario:
Publicar un comentario