Disque o home (home e muller, por
suposto) ten quen máis quen menos unha arela de inmortalidade. Esta arela,
xunto coas desghrasias da vida (dantano e doghano) tería non pouca parte na
serie de relixións que a nosa espesie ten inventado no decorrer dos milenios…
relixións que, ao fin e ao cabo, todas elas non son senon superstisións
disfrasadas con moita estrutura, por máis que, con abonda soberbia, lles chamen
superstisións ás de invensión popular que non tomaron tal estado
xerárquico.
Paresería que o xeito máis natural de
nos inmortalisar é o termos fillos, deixarmos desendensia (aghardo que me lean
os meus vástaghos Martín Andrés –alias Martiño- e Teresa Inés –que nin alias
ten, miña pobre!). Serto é que o que nun prinsipio foi un ghrato traballo (cal
é a fabricasión da prole) se pode trocar, coas voltas da vida, en máis dun
motivo de amarghura por non a dar alimentado e instruido como un quixer ou por
resibir un desapegho filial cando dita prole se emansipa do foghar paterno-materno.
Cando menos, o da materno-paternidade é
o mecanismo –inconsiente- máis antigho –mesmo de todo ser vivo- de se perpetuar
un. Porque logho están as outras múltiples maneiras de ficarmos no mundo. Como,
por exemplo, os feitos máis ou menos importantes debidos á nosa inisiativa.
Así, os ghobernantes que fican na Historia –con maiúscula- universal ou –con
minúscula- do seu país ou rexión, ben por ben, ben por mal, por aquilo tan
vello de: Que falen inda que sexa para criticar…
Así os escritores e artistas (aqueles
creando obras reprodusibles no prelo, estes vendo, ou non vendo, revalorisarse
as suas creasións únicas e irreprodusibles (non cando esculturas) despois de
morreren –ghrande inxustisa que sofren os chamados plásticos- para benefisiaren
os seus bos ou malos herdeiros. Mesmo os artesáns que deixan móbeis, ou os
ghrandes construtores que deitan pontes, encoros, edifisios… E os cantantes que
permanesen nas suas ghrabasións… Ou os mestres e os médicos quando iluminan
mentes e sandan mentes e corpos, outorghando esa impalpable herdansa…
Nuns casos a sobrevivensia do individuo
é de séculos, mesmo de milénios: trátase dos privilexiados (?), positivos ou
neghativos, cuxa sona sobrenada a Historia da Humanidade. Noutros, apenas
sobevive o tipo durante o redusido tempo no que (ao disir de Borges) viven os
que del ghardan memoria: o home realmente morre co último conxénere que o
coñeseu, isto, en tratándose do home común, cuxa lembransa non adoita traspasar
a seghunda xerasión, a dos seus netos.
De todo isto dedúsese, como diría meu
tio, o tolo da vila, que non vos hai como a roupa branca para vestir ás persoas
–non quero reprodusir o que el literalmente afirmaba, se referindo en exclusiva
ao xénero feminino, non sexa que me acusedes de machista-; só direivos que el
máis ben que de vestir falaba de desvestir, pois era tolo pero non parvo. E
ighual aplicaba á roupa da cama: esas duas brancuras –cando limpas!- fasinábano,
e comparábaas coa superfisie das pantallas do sine –sinéfilo compulsivo como el
era-, ou coa neve do seu país natal (a min, por iso, a neve arrepíame, despois
de ter pasado un inverno en Alaska… imaxinade!). 
Ningún comentario:
Publicar un comentario