No alén da fiestra vernizada de violeta
unha explosión añil e os clips da chuvia
anunciaban unha noite escura.
Os amplos ventanais parapetaban do frío do norte.
Café engaiolador de almas que esperan
brindando en alto na copa desta noite misteriosa
a auga negra, até que reborda
no pranto máis sincero.
Os anhelos
descen
a rolos
desde os viñedos clásicos
á barra do bar-puro trámite-
e drásticamente
volven ingrávidos
a ascender na vaga memoria
do que bebe
até embazar os vidros
como unha borrasca en suspensión.
Nada tan parecido a unha bágoa, que agochas vacilante.
Café, enternecen as pegadas do chan molladas, enxugadas no serrín,
e o kleenex das túas paredes, abrigo de palabras e abrazos
verquidos ao final da dura elipse do día.
Cafés nos que soñamos en rebelarnos e emprendemos a viaxe polo incerto raíl da vida.
(Fragmento do poema: Vello Café)
Ningún comentario:
Publicar un comentario