Por Pepe de Rocaforte
Xusto cincuenta anos despois da súa
primeira edición en castellano atrevinme por fin a ler “Los hijos de Sánchez”,
do antropólogo norteamericano Oscar Lewis, un libro que no seu tempo foi unha
especie de “best seller”, tal vez polo seu contido: a relación descarnada das
propias vidas por parte de catro irmáns pertencentes ás clases máis baixas da
sociedade na cidade de México D.F. a mediados do século XX.
A obra, no seu día, aportou unha
forma novidosa de abordar as cuestións antropolóxicas, dándolle todo o
protagonismo ás persoas estudiadas e pasando o investigador a un segundo plano
na sombra, sen deixar constancia sequera das preguntas con que invitou ós seus
entrevistados a esa especie de confesión case
psicoanalítica na que dous homes e dúas mulleres se espiron sen pudor diante do
magnetófono.
Este comentario escríboo cando levo
lido algo máis das tres cuartas partes deste voluminoso libro e empezo a
sentirme un tanto canso coa lectura pola reiteración, para min (non
especialista) excesiva e algunhas veces superflua, pero ó tempo de escribir
estas palabras non deixo de lembrar aquelas outras de
Castelao: “Non lle poñades chatas á obra namentras non se remata”.
 |
| Oscar Lewis |
E aquí vén a miña pregunta, referida
neste caso a libros: Cando unha lectura se nos fai costa arriba, ou nos aburre,
ou non nos gusta, ¿deberiámola deixar de lado sen máis, ou o correcto sería
proseguir lendo ata o final?
Cada vez máis xente opina que nos
compre aprender a deixar de ler un libro cuxo contido nos parece infumable, ou
vulgar, ou mal redactado, etc. Pero no meu caso resúltame practicamente
imposible non chegar á última paxina. Sempre me parece necesario seguir porque,
xa que alguén lle atopou mérito para publicalo, algunha cousa boa terá, aínda
que sexa moi escasa e non apareza ata o derradeiro capítulo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario