HELENA E O SOL

Por Pura Tejelo

Qué batalla se librará, Deus, no cume das colinas

que escintilea salferindo de sangue

este ceo de vertixe e cólera.

Mañá baixarán de vermello os ríos

tinxindo a roupa das lavandeiras e as azas das lavercas,

voltando as terras ermas de sílice.

Quén recollerá as víctimas do fragor.

Flotarán no aire os lamentos mudos

deste sol de escudo e bronce

encabuxado en non esmorecer,

hoxe que estás, aí, queda,

como unha estampa,

voando as fitas brancas do teu pelo como velas daqueloutras naos,

nunha atmosfera cruenta.

Sei que loita, Helena, para agradarte

E prolongará a súa agonía intermitente

para que ti, extasiada, sigas contemplando

o solpor,

morrendo todas as veces que desexes.

Así te ama.

Este sol alucinado como un tolo

desangrándose,

perdido,

mentres bota bolas de fogo contra as altas torres da escuridade,

queimando madeiras de bidueiro e desatino,

boca en rebeldía

abre un oco imposible na noite, corredor de fondo e lava,

amándote como un sentenciado.

 Pero ti, Helena, na penumbra

es a auténtica luz,

darás a volta, andarás lentamente,

premerás o botón do teu ascensor,

entre as sabas do leito prenderás a lampadiña

e recordarás a beleza daquel ocaso,

na aínda encendida calor das túas meixelas,

logo durmirás,

e a fita do teu pelo caerá flotando, branca e vaposa como nas naos de

antano