Por
Pepe de Rocaforte
Hoxe enfrenteime ó teclado coa idea
de falar de política, do asqueado que estou de moitos partidos políticos, pero
penseino mellor e pareceume máis conveniente cambiar de tercio. Vaiamos con
libros, que nos dan maiores satisfaccións.
Lin por primeira vez “A cidade e as
serras” hai moitos anos. Tantos que esquecera por completo o seu contido. Cólloa
agora e paréceme lela por primeira vez, tan borrada a tiña da memoria.
Eça foi unha das miñas devocións
literarias en portugués. Hoxe continúo estimando títulos seus como “O crime do
Padre Amaro”, “O primo Basilio” e “Os Maias” entre as grandes novelas do século
XIX.
Agora a relectura da súa novela
póstuma enfríame un pouco o entusiasmo polo escritor de Póvoa de Varzim e faime
lembrar un comentario, que no seu día me estrañou, de Lobo Antunes sobre a
ironía provinciana ou de sal gordo deste autor. Non lembro con exactitude as
palabras do novelista lisboeta, pero recórdoas como escasamente caritativas.
“A cidade e as serras” parece darlle
un pouco a razón a Lobo Antunes. A novela, cun asunto abordado antes e con máis
elegancia polo bispo de Mondoñedo Frei Antonio de Guevara en “Menosprecio de
Corte y Alabanza de Aldea”, excédese dun xeito caricaturesco ó destacar os
adiantos da vida parisina, a fin de louvar como contraste a feliz vida
campestre. E, tamén, para deixar pampo ó lector portugués medio do seu tempo
coas comodidades incribles ofrecidas ós favorecidos pola fortuna nunha cidade
tan chic como o París de fins do século XIX.
O resultado é pouco afortunado. Por
outra parte o desenvolvemento da historia faise excesivamente previsible e tan
só podería ofrecer sorpresa nunha posible variante insinuada alá contra o
final, cando os veciños montañeses de Tormes sospeitan que o regreso do Señor
prodúcese co fin de colaborar nun intento de restauración miguelista. Pero ese
camiño cérrase sen nin sequera chegar a abrilo e o relato continúa o curso
previsto.
Resultáronme curiosas, eso si, as
relacións afectivas entre protagonista e narrador e non estaría mal pararse a
analizar, a escaravellar un pouco, na amizade deses dous varóns adultos,
solteiros, que conviven na casa-palacio dun deles, que se intercambian roupa,
se preciso for, e que manteñen en común unha longa serie de gustos e afinidades
cando menos curiosas.
Deixo a suxerencia por se a alguén
lle paga a pena pararse a estudialas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario