XA temos ó novo ano, que entrou
da man de Xano o deus das dúas caras, do vello e do novo, do sorriso polo que vén e tristura polo que se foi, aquel que porta un
báculo en que apoiarse e unha chave que o abre todo. É tempo de sortilexios, de
querer adiviñar o porvir, de modo que segundo sexa o tempo meteorolóxico en
cada un dos doce primeiros días deste mes, así será cada un dos meses do ano.
Xano é o deus que lle dá nome a
este mes, que os nenos reciben percorrendo as rúas das súas vilas e aldeas
cantando as Xaneiras e os Manueis, que son cantares de felicitación.
Outrora
era nesta data cando se facían plans para a comunidade, e Murguía lémbranos
unha xunta de homes que en Pontecaldelas, cada primeiro de ano, se reunían
antes da misa é debaixo dun carballo, para elixir a quen había de presidir o
consello parroquial durante o resto do ano.
En
Verín e Laza xa aparecen algunhas máscaras, tal vez como pervivencia das
Saturnais romanas, como tamén pode ser lembranza de costumes precristiáns que
os rapaces saísen na última noite do ano a atrancar os camiños con carros,
cancelas e outros elementos, como unha invocación a que o mal non pasase polas
rúas.
En
fin, que xa temos aquí un novo ano, e moitos desexos de felicidade.
Ningún comentario:
Publicar un comentario