A Durmiñona nace como unha recreación da escultura que figura no cabezal da fonte sita no fermoso enclave do mosteiro das Ermidas, en Terras do Bolo. Mais, a Durmiñona existe (o poema) porque hai un soño en Galicia non realizado.
 |
| Terras do Bolo. Acuarela de Marisa Rodríguez |
Estancouse o tempo nos ollos pechos da Durmiñona.
Un tempo fuxido polo cano de auga traslúcida
parouse na túa faciana nova,
no ancorar dun sono senlleiro.
Que coloración terá o teu ollar baixo?.
Serán doas ameladas,
bicar das oliveiras,
augación do río Bibei que relouca aos teus pés?.
Hai un lentor solaz,
unha forte sombra de catro e media
no morar refrescante da fonte
que verque fíos de son
pola boca en billa de monstro en vixía.
Que preguiza, sequeira ou enfeitizo,
que ausencia fixo deitar ,
galana, o teu corpo entesado?.
Ningún vento remuiñador bate as túas saias,
man fina na meixela soñadora.
Non hai sentir que encha o teu cántaro.
Acaso acordes no canto do segrel namorado
que probe o grolo desexado
na mesma boca da besta.
Namorouse de ti un deus
que fai que durmas
para conservar intacta a túa beleza ?
Que sabia voltarás
zugando os pensamentos dos que te bebimos!.
Bela Durmiñona
non hai morte
hai espera.
Non confíes o segredo á auga.
Dúrmenos, compañeiros do teu sono,
fada, ninfa, dama.
Baixo a cúpula cega de estrelas
tórname contigo, Durmiñona,
para ser testigo do teu espertar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario