xoves, 21 de novembro de 2013

A música e santa Icía


            Coma cada vintedous de novembro os músicos están de festa, celebrando á súa patroa, aquela que morreu cantando, aínda que outros a poñen tocando a arpa, o harmonio, a frauta e non sei cantos outros instrumentos para remarcar a súa condición de música.
            E se hai uns días lembrábamos como a música por medio de Orfeo establece unha relación entre o ben e o mal, e incluso entre a vida e a morte, e dado que un pagán como aquel non podía estar no almanaque, o cristianismo foi buscando entre os seus mártires a quen mellor se adaptaba para o posto e escolleu a esta mártir que, obrigada a casar, a pesar de facer votos de virxindade, no mesmo día da voda subiu ó estrado dos músicos e cantou para todos os invitados as marabillas da castidade. E claro, unha cousa tan privada do matrimonio como é a relación sexual, que sexa exposta en público pola mesma noiva, no mesmo intre de casar, avergoña a calquera e provoca todas as furias imaxinables. E provocounas a pesar de que o mozo lle perdoou, porque ós sogros non lles chistaba nada aquela tolería de deixalos sen netos. E pola furia dos sogros levárona ó xulgado e daí ó cárcere por rebelde e por negarse a darlle fillos ó imperio, logo vén a tortura e finalmente a pena capital, e no intre en que morría, todos os presentes sentiron un coro de anxos que baixaba do ceo, envolto en fermosas melodías para recoller a alma da finada.


Ningún comentario:

Publicar un comentario