San Migueliño das uvas maduras, que tarde
vés e pouco duras, di o refrán que o lembra neste final do mes, o día
vintenove, día de grandes festas por toda a xeografía, como na Pastoriza de
Arteixo, e festa tamén en Bréamo, Pontedeume, onde os devotos morden os cravos
da porta da igrexa para arredar o meigallo, porque se alguén hai máis eficaz
contra o diaño, ese é este arcanxo que armado de espada ou lanza ou tridente ou
pica ou o que teña a man, sempre aparece co pé encima do diaño e a arma
cravándolla para vencelo. Sen embargo deben ser moitos os demos e poucos os san
migueles que o mal non desaparece do mundo.
Unha
das funcións do arcanxo é o de pesar as obras boas e malas para saber quen debe
estar no paraíso, tal e como facía o Anubis dos exipcios.
A
el tamén se lle pide contra o raquitismo, unha enfermidade que sempre se
asociaba co mal de ollo e coa nefasta influencia do diaño, males que se prevén
pasando por debaixo das andas do santo.
E
en fin, que agora que xa está entrando o inverno, o san Miguel lémbranos que
tamén hai que estar curado na alma, por se os males deste tempo frío, húmido e desapracible
non lle permite ós santos protectores da saúde actuar en pro dos fieis.
Ningún comentario:
Publicar un comentario