Nosa Señora dos Milagres de Caión

     

           Coma cada ano, o domingo anterior ó día oito de setembro, que é o da celebración, Nosa Señora de Caión retirouse á ermida que queda por encima da vila mariñeira do concello da Laracha, o Outeiro, desde a que a Virxe pode contemplar a entrada dos pescos que volven coa amañecida das súas faenas nocturnas, e ver o sol cando se pon, nesa liña onde ceo e mar se confunden.

         E aló permanece Nosa Señora ata o domingo seguinte ó do seu día, en que volverá a baixar para ficar entre os pescos acollidos ó seu amparo.

         Quen ocupaba este outeiro antes de que Nosa Señora o escollese como lugar de retiro, non o sei. Seguro que aquí asentou un poboado a onde, cando os ventos do inverno acometían ese punto costeiro, se retiraban os paisanos a facer os seus labores máis ó abrigo. Pero sempre nos preguntaremos a quen lle rezaban aqueles primeiros poboadores.   

Hoxe, os devotos de Nosa Señora peregrinan desde todos os puntos da bisbarra bergantiñán e de moito máis aló á súa capela, onde a festa grande coincide co día oito, ese segundo o que a tradición haxiográfica di que foi cando naceu a Nai de Xesús. E aí, vemos como os devotos asisten ós actos relixiosos pero tamén ós festeiros, verbenas, gaiteiros, banda de música bombas de palenque e comidas campestres (incluído o botellón). E entre eses rituais relixiosos, está o ofrecemento de exvotos de cera para pedir a cura de determinadas partes do corpo ou da facenda, o lavado na fonte da santa, onde unha longa ringleira de devotos mollan os seus panos, lavan a parte doente e deixan o pano coa esperanza de que secando o pano seque o mal, e o contacto coa santa, neste caso o tocar a santa imaxe coa estampa da Virxe ou cun obxecto que logo, en contacto co crente, aportaralle saúde e benestar.