Son como o día e a noite, como o ben e o mal. Un é o arteiro que todo o argalla, o outro a luz do amencer, sempre perseguíndose e sempre fuxíndose. Por iso hoxe, baixo este fermoso viraventos de Baio, quero lembrar un conto popular sobre a raposa que colleu un galo e cando ía feliz con el na boca o galo ía dicindo:
-Xeou, xeou.
A raposa, que non sabía a que viña aquilo, cansa xa de escoitar ese sen sentido de palabra que nada tiña que ver co día nin co que acontecía, quixo replicarlle e díxolle, “Se xeou que xease”. E entón ó abrir a boca, o galo aproveitou para fuxir e subiuse a un carballo rebolo.
Que a ela, tan arteira como era lle fixesen aquilo, amolouna moito, e entón refregando o rabo contra o carballo, a modo de serrón, agardando intimidar ó fuxido, ficou salmodiando:
-Corta rabo, comerás galo. Corta rabo, comerás galo.
Máis o galo, que ben sabía das calidades cortantes do rabo da raposa, respondíalle desde a rama en que repousaba.
-Deus me libre de fouce ou machado, que rabo de raposa non corta carballo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario